Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł, że „skoro znajdujące się w posiadaniu spółki i przeznaczone na sprzedaż mieszkania w budynkach mieszkalnych nie są traktowane jako zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, to analogicznie hale garażowe w budynkach mieszkalnych jako dokładnie w ten sam sposób niezajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, również nie powinny podlegać opodatkowaniu wg najwyższej stawki podatku od nieruchomości (od budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej)” – wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 listopada 2019 r. I SA/Po 414/19.
„Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do kwestii według jakiej stawki podatku od nieruchomości należało w 2016 r. opodatkować hale garażowe będące własnością (współwłasnością) skarżącej spółki, stanowiących części budynków mieszkalnych, niezajętych na prowadzenie działalności gospodarczej i nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, t.j., czy według stawki jak dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, czy wg stawki podatku dla tzw. budynków pozostałych.
Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych „grunty, budynki budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”, to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Art. 1a ust. 2a tejże ustawy tj. że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się: 1) budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, 2) gruntów o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b i d; 3) budynków lub ich części, w odniesieniu do których została wydana decyzja ostateczna organu nadzoru budowlanego, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, (…) na podstawie której trwale wyłączono budynek, budowlę lub ich części z użytkowania.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu wg najwyższej stawki podatku od nieruchomości. Nie dotyczy to jednak budynków mieszkalnych lub ich części w przypadku których najwyższa stawka podatku od nieruchomości – stawka jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku zajęcia ich na prowadzenie tej działalności (por. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
Dlatego też, WSA w Poznaniu w niniejszej sprawie słusznie uznał, iż terminu „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej” nie można utożsamiać ze „związaniem z prowadzeniem działalności gospodarczej”, zdefiniowanym w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Zajęcie zawsze będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, natomiast związanie z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zawsze będzie zajęciem na prowadzenie działalności gospodarczej.
W ocenie Sądu należy uwzględnić wykładnię celowościową art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a i b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych różnicującego stawkę podatku od nieruchomości w odniesieniu do budynków mieszkalnych lub ich części: zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej (t.j. sytuacji faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej na danej powierzchni co miałoby uzasadniać objęcie tej powierzchni wyższą stawką podatku od nieruchomości) oraz niezajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
W ww. sprawie – wg Sądu – nie można było mówić o zajęciu pozostających jej własnością hal garażowych. Miejsca postojowe w halach garażowych nie stanowią środków trwałych spółki. Skarżąca wyjaśniła bowiem, ze zarówno dla celów podatku dochodowego, jak i dla celów rachunkowych, stanowią one towar handlowy przeznaczony na sprzedaż. Spółka, jak podała we wniosku o stwierdzenie nadpłaty, w żaden sposób nie wykorzystuje, ani nie użytkuje hal garażowych w prowadzonej działalności gospodarczej – miejsca postojowe w halach garażowych do czasu sprzedaży pozostają nieużywane, w szczególności spółka nie wynajmuje ich ani nie udostępnia podmiotom trzecim. W tym zakresie bez znaczenia pozostaje fakt prawnego wyodrębnienia hal garażowych zamiast zbywania ich w formie przynależności do poszczególnych lokali mieszkalnych. Sąd zauważa, że z analogiczna sytuacją mamy do czynienia w przypadku pozostałej części budynków mieszkalnych będących własnością spółki i przeznaczonych na sprzedaż, które w związku z tą sprzedażą są wyodrębniane prawnie – dopiero w momencie sprzedaży – jako lokalne mieszkalne i wydawane nowym właścicielom. W tym zakresie brak zajęcia części budynków mieszkalnych na prowadzenie działalności gospodarczej nie budzi wątpliwości organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych – lokale te są opodatkowane jako budynki mieszkalne niezajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, czyli najniższą stawką podatku od nieruchomości.
W konsekwencji w ocenie sądu skoro znajdujące się w posiadaniu spółki i przeznaczone na sprzedaż mieszkania w budynkach mieszkalnych nie są traktowane jako zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, to analogicznie hale garażowe w budynkach mieszkalnych jako dokładnie w ten sam sposób niezajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, również nie powinny podlegać opodatkowaniu wg najwyższej stawki podatku od nieruchomości (od budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej).”